დაკვირვებები მიუთითებს, რომ იმ თავისებური ეფექტის გამო, რომელიც სიჩქარეს დროის მსვლელობის აღქმაზე აქვს, ახლად გაჩენილ სამყაროში დრო უფრო ნელა გადიოდა.
ყოველ შემთხვევაში, ასე ჩანს ჩვენთვის, იმ სინათლის შემთხვევაში, რომელმაც ჩვენამდე მოსაღწევად თითქმის 13 მილიარდი წელიწადი იარა. ამას დროის გაფართოებას უწოდებენ. პირველად ისტორიაში, კოსმოსური განთიადის, ანუ სამყაროს ძალიან ადრეული ეტაპის კაშკაშა გალაქტიკების, სახელად კვაზარების რყევების შესწავლისას, სიდნეის უნივერსიტეტის ასტროფიზიკოსმა გერენ ლევისმა და ოკლენდის უნივერსიტეტის სტატისტიკოსმა ბრენდონ ბევერმა სწორედ ეს ფენომენი დააფიქსირეს.
როგორც მათ დაადგინეს, სამყაროს აჩქარებული გაფართოების გამო, ვხედავთ, რომ ეს რყევები ხუთჯერ უფრო ნელა ხდება, ვიდრე ჩვენთან სადმე ახლომახლოს.
ეს არის ჩვენგან ყველაზე შორეული დროის გაფართოება, რაც კი მოქმედებაში გვინახავს და ამავე დროს, ის რამდენიმე პრობლემას აგვარებს. აჩვენებს, რომ კვაზარები ამ ეფექტს შეესაბამება სივრცე-დროის უზარმაზარ ნაწილებზე, რაც იმას ნიშნავს, რომ ისინი თანხმობაშია კოსმოლოგიის სტანდარტულ მოდელთან და მათი ქცევის შესწავლისას, შეგვიძლია, მხედველობაში მივიღოთ დროის გაფართოება.
„დროში უკან გახედვისას, იმ პერიოდში, როდესაც სამყარო ჯერ მილიარდი წლის იყო, ჩვენთვის ისე ჩანს, რომ დრო ხუთჯერ ნელა გადის. იქ რომ იყოთ, ამ ადრეულ სამყაროში, ერთი წამი იქაც ერთი წამი იქნებოდა, მაგრამ ჩვენი გადმოსახედიდან, 12 მილიარდი წლით მომავალში, ეს დრო გაჭიანურებული ჩანს“, — განმარტავს ლევისი.
Loading ...
