ანა ახმატოვას თავის პირად ცხოვრებაზე საუბარი არ უყვარდა. ანას რომანების შესახებ საზოგადოებისათვის ცნობილი მხოლოდ მისი მეგობრებისგან გახდა.
ხშირად პოეტი თავის ლექსებში ამჟღავნებდა საყვარელი მამაკაცების მიმართ თავის გრძნობებს. და მხოლოდ ერთმა ისტორიამ, რომელიც მას ახალგაზრდობაში გადახდა, როდესაც ოცი წლის იყო, გააჩინა ბევრი კითხვა, რომლებზეც პასუხის გაცემა დღემდე არავის შეუძლია.
ახმატოვა საგულდაგულოდ მალავდა ამ სიყვარულის ისტორიას და მხოლოდ სიცოცხლის ბოლოს ფრთხილად ახადა ფარდა სათუთ გრძნობებს იტალიელი მხატვრის ამადეო მოდილიანის მიმართ.
ებრაული წარმოშობის იტალიელი მოდილიანი პარიზში 1906 წელს გადავიდა, რათა ფრანგ ფერმწერებთან სამხატვრო ოსტატობის გაკვეთილები მიეღო და ფართო საზოგადოებისათვის ახალგაზრდა, ნიჭიერ მხატვრად გაეცნო თავი. 
მოდილიანი ყველასთვის უცნობი და ღარიბი იყო. მისი სახე კი გამოხატავდა ისეთ უზრუნველობასა და სიმშვიდეს, რომ ახმატოვას ის უცნაური, მისთვის გაუგებარი და ამოუცნობი სამყაროს მკვიდრი ეგონა.
დახვეწილი, არისტოკრატული გარეგნობის, მგრძნობიარე ამადეო გამოირჩეოდა განსაკუთრებული ექსტრავაგანტურობით, რაც რუს გოგონას მაშინვე თვალში მოხვდა. ის იხსენებდა, რომ პირველი შეხვედრისას მოდილიანის ეცვა ყვითელი ველვეტის შარვალი და კაშკაშა ასეთივე ფერის ქურთუკი.
ის ერთი შეხედვით სასაცილო იყო, თუმცა მხატვარი ისე დახვეწილად გადმოსცემდა საკუთარ თავს, რომ ანას სიმპატიურ და ელეგანტურ მამაკაცად ეჩვენა, რომელიც ჩაცმული იყო პარიზული მოდის უძვირფასეს სამოსში. მაშინ მოდილიანი 26 წლის იყო, ანა ოცის. ამ შეხვედრამდე ერთი თვით ადრე 1910 წლის გაზაფხულზე ახმატოვა დაინიშნა პოეტ ნიკოლაი გუმილიოვზე. რის შემდეგაც შეყვარებულები პარიზში გაემგზავრნენ.
მოდილიანი ახმატოვას საფრანგეთის დედაქალაქის ცენტრში შეხვდა. ამბობდნენ, რომ პოეტი ისეთი ლამაზი იყო, რომ ქუჩაში გამვლელები თვალს არ აშორებდნენ, უცნობი მამაკაცები კი მოურიდებლად ხმამაღლა გამოთქვამდნენ მის მიმართ აღტაცებას.
მე ვიყავი უბრალოდ უცხო, ალბათ არც თუ ისე გასაგები… უცხოელი ქალი, – იხსენებდა შემდეგ პოეტი.
მხატვარმა ახმატოვას მორიდებით სთხოვა მისი პორტრეტის დახატვა. ისიც დათანხმდა. ასე დაიწყო ვნებიანი, მაგრამ ხანმოკლე სიყვარულის ისტორია.
პეტერბურგში დაბრუნების შემდეგ ახმატოვა ლექსების წერას განაგრძობდა. მან ისტორიულ-ლიტერატურულ კურსებზე ჩააბარა, მისი ქმარი ნიკოლაი გუმილიოვი კი სექტემბერში დასაწყისში აფრიკაში გაემგზავრა, სადაც გაზაფხულამდე უნდა დარჩენილიყო.
ახალგაზრდა ცოლი თავს მარტოსულად გრძნობდა და თითქოს მის აზრებს კითხულობდა, პარიზელმა ამადეომ მას ვნებიანი წერილი გაუგზავნა, სადაც გამოუტყდა რომ მისი დავიწყება არ შეუძლია და მასთან ახალ შეხვედრაზე ოცნებობდა.
წერილები გახშირდა და ყოველ მათგანში მოდილიანი სიყვარულს ეფიცებოდა.
მაგრამ ანა მეგობრებისგან, რომლებიც პარიზში იმყოფებოდნენ, იგებდა, რომ დედო (ასე ეძახდნენ მოდილიანის მეგობრები), ღვინოსა და ნარკოტიკებს მიეძალა.
მხატვარს სიღარიბე და უიმედობა სტანჯავდა. რუსი გოგონა კი რომელიც ასე ძლიერად შეიჭრა მის ცხოვრებაში, შორეულ, უცხო და მისთვის გაუგებარ ქვეყანაში რჩებოდა.
1911 წლის მარტში გუმილიოვი აფრიკიდან დაბრუნდა. მალე ცოლ-ქმარმა სერიოზულად იჩხუბა. განაწყენებული ახმატოვა, რომელსაც პარიზელი თაყვანისმცემელი გაახსენდა, მოულოდნელად საფრანგეთში გაემგზავრა, სადაც სამ თვეს დარჩა.
ანამ ამადეო სრულიად სხვაგვარად დაინახა. ის გამხდარი, ფერკმრთალი, სმისა და უძილო ღამეებისგან გატეხილი იყო. დედო რამდენიმე წლით დაბერებული ჩანდა. მას წვერი ჰქონდა მოშვებული და ბერიკაცს ჰგავდა.
თუმცა ანა ახმატოვასთვის ვნებიანი იტალიელი სამყაროს ულამაზეს მამაკაცად რჩებოდა. ის, როგორც ადრე წვავდა გამჭოლი მომნუსხველი მზერით. მოდილიანიმ ანას დაუვიწყარი დღეები აჩუქა, რომლებიც მასთან მთელი ცხოვრება დარჩა.
რამდენიმე წლის შემდეგ ანა იხსენებდა, რომ მხატვარი ისეთი ღატაკი იყო, რომ მას ვერსად პატიჟებდა და მთელს ქალაქში ფეხით დაატარებდა.
Loading ...