ჩვენ არ დაველოდებით სასწაულს, ჩვენ თვითონ ვქმნით მას, – ამის შესახებ უკრაინის პრეზიდენტმა ვოლოდიმირ ზელენსკიმ საშობაო მიმართვისას განაცხადა.
“დღეს და ზამთრის მომავალ არდადეგებს რთულ ვითარებაში ვხვდებით – ვიღაცები დღეს ცაში პირველ ვარსკვლავს დაინახავენ ბახმუტის, რუბიჟნოესა და კრემენაიას თავზე. ვიღაცები მას საკუთარი სახლების ტყვიებით დახვრეტილი სახურავებიდან დაინახავენ. ვიღაცები დღესასწაულს სხვის სახლებში შეხვდებიან, თუმცა არა უცხო ხალხში – უკრაინელების სახლში, რომელთაც უკრაინელებს თავშესაფარი მისცეს. ვიღაცები “შჩედრიკს” სხვა ენაზე მოისმენენ – ვარშავაში, ბერლინში, ლონდონში, ნიუ-იორკში, ტორონტოში და სხვა მრავალ ქალაქსა თუ ქვეყანაში. ვიღაცები კი ამ შობას ტყვეობაში შეხვდებიან. თუმცა, დაე მათ ახსოვდეთ, რომ ჩვენ მოვდივართ და ყველა უკრაინელს დავუბრუნებთ თავისუფლებას. სადაც არ უნდა ვიყოთ, დღეს ჩვენ ერთად ვიქნებით და ერთად შევხედავთ საღამოს ცას, და ერთად გავიხსენებთ 24 თებერვლის დილას. გავიხსენებთ, რამდენი გავიარეთ. გავიხსენებთ აზოვსტალს, ირპენს, ბუჩას, კრამატორსკს, ზმეინს, ჩერნობავკას, იზიუმს, ხერსონს. ჩვენ ჩავიფიქრებთ სურვილს – ერთს ყველასთვის. და შევიგრძნობთ სიხარულს – ერთს ყველასთვის. და შევიცნობთ ჭეშმარიტებას – ერთს ყველასთვის. ვერც ერთ კამიკაძე დრონს ვერ შეუძლია შობის განთიადის ჩაქრობა – ჩვენ მის ნათებას მიწის ქვეშ, თავშესაფრებშიც დავინახავთ. და არასდროს ვიგრძნობთ სიმამაცისა და დაუმარცხებლობის დეფიციტს. ჩვენ ბევრი მტკივნეული ამბავი გადავიტანეთ და დამსახურებულად შევხვდებით სასიხარულო ამბავს: ვიმღერებთ სიმღერებს – მხიარულად, როგორც არასდროს, ისე, რომ გადავფაროთ გენერატორების ხმა. მოვისმენთ ნათესავების ხმას და მოლოცვას – სულში, თუნდაც ინტერნეტთან კავშირი გაგვიწყვიტონ. და ჩვენ უკუნით სიბნელეშიც კი ვიპოვით ერთმანეთს, რომ ძლიერად ჩავეხუტოთ. და თუ არ იქნება სითბო, ერთმანეთს გასათბობად დიდი ხნით ჩავეხუტებით. ჩვენ არ დაველოდებით სასწაულს, რადგან მას თავად ვქმნით.”