გავიხსენოთ, როგორი ტელეფონები გვქონდა წარსულში

აბონენტთან უშუალო კავშირის დამყარება პირველად მხოლოდ 1920-იანი წლებიდან მოხერხდა, სწორედ ამის გამო გამოჩნდა პირველად დისკის ნომერამკრეფი ტელეფონის აპატარები, რომლის გამოყენებაც 1990-იან წლებამდე გაგრძელდა და ზოგიერთ ადგილებში ახლაც შეიძლება შეგვხვდეს.

ღილაკებიანი(კლავიატურიანი) ტელეფონი პირველად აშშ-ში 1950-იან წლებში გამოჩნდა. სსრკ-ში მსგავსი ტელეფონები კლავიატურით მხოლოდ 1980-იანი წლებიდან იწარმოებოდა.

პირველი ტელეფონის ნომრები ორიდან სამ ციფრისგან შედგებოდა, მაგრამ აბონენტთა რიცხვი იზრდებოდა და შესაბამისად გაიზარდა ტელეფონის ნომრის ციფრების რაოდენობაც.

კერძოდ, საქართველოში, თუ რაიონებში და სოფლებში ტელეფონის ნომრები 3-4 ციფრისგან შედგებოდა, თბილისში 1960-იანი წლებიდან უკვე ექვსნიშნა ნომრები იყო, შესაბამისად ყოველ რაიონს საკუთარი ინდექსი ჰქონდა, მაგალითად: ვაკეს -22, 23 დიღომს- 51, 52 გლდანს- 67, 68 და ა.შ. სამიდან ოთხ ციფრამდე, ძირითადად გამოიყენებოდა დიდი სამრეწველო საწარმოთა თუ დაწესებულებების შიდა სატელეფონო ქსელისთვის.

ტელეფონებს საბჭოთა კავშირში რამდენიმე ქარხანა ამზადებდა, თუმცა განსაკუთრებით პოპულარობით სარგებლობდა რიგის(ლატვია) ქარხნის VEF-ის აპარატები, შემოდიოდა უცხოური აპარატებიც, ძირითადად სოციალისტური ქვეყნებიდან: პოლონეთი, გდრ და სხვა.

ახლა კი გავიხსენოთ იმ დროინდელი სტაციონალური ტელეფონის აპარატები, რომელიც ერთ-ერთი რომელიმე მათგანი ალბათ თქვენც გედგათ სახლში.