წარმოიდგინეთ მე-18 საუკუნის 70-იანი წლების გურია- მხარეს ,,დასავლეთით აკრავს შავი ზღვა, ჩრდილოეთით – ნაწილობრივ რიონის ქვედა წელი და მის ზემოთ, ანუ აღმოსავლეთით სამეგრელო, ხოლო ქვემოთ, ანუ დასავლეთით – თურქული მხარეები; აღმოსავლეთით ესაზღვრება იმერეთი, სამხრეთ-აღმოსავლეთით ქართული მხარეები, რომლებიც ამჟამად თურქებს უპყრიათ, სამხრეთით მდინარე ჭოროხი, რომელიც სათავეს იღებს მტკვრის ახლოს და არარატის მთისწინეთის ძირის დასავლთით მიედინება შავი ზღვისაკენ“.
ამას გერმანელი მეცნიერი იოჰანეს გიულდენშტედტი წერს, რომელიც საქართველოში მოგზაურობს .
,, ცერსა და საჩვენებელ თითს შორის ღრმულში დიდი დანის წვერით არაღმა, სისხლიან, ჯვრის ფორმის ჭრილობას აკეთებს. სიდიდით ½ დუიმიანს. აწობს დანის წვერს რქაში, სადაც ყვავილის შრატია, წმენდს სისხლს ბამბით და უსვამს ჭრილობაზე მოწამლულ დანას, ადებდს ზედ ბამბას და უხვევს ჭრილობას ნაჭრით “ – ყველა იოჰანეს გიულდენშტედტი. ამ პროცესს დღეს რომ ვაქცინაციას ვეძახით იმ დროს ,,აჭრას” ეძახდნენ.
აჭრა იგივე აცრა ჩვენი ტრადიციაა, შეგვიძლია ვთქვათ, რომ უკვე საუკუნეების. ყვავილი, რომლის აჭრებზეც იოჰანესი წერდა, მსოფლიომ დაამარცხა, მაგრამ მითები აცრებისა და აჭრების შესახებ, რომლეიც მათ შორის ამ ,,ტრადიციის დაკარგვით გვემუქრება ჯერ დამარცხებული არ არის.
ჩვენი გასართობის საინფორმაციო კროსვორდი ამ ტრადიციის შენარჩუნების სურვილთან ერთად , ეძღვნება იოჰანეს გიულდენშტედტის გურიაში მოგზაურობის აღწერიდან 250 წლისთავს.
ავტორი: მარიამ ყვავაძე
Loading ...