ზურაბ გურული – საქართველომ შეგნებული უარი განაცხადა პანდემიის დასრულებაზე

“საქართველომ შეგნებული უარი განაცხადა პანდემიის დასრულებაზე. არ გაჭრა არავითარმა შეგონებამ, მეცნიერულმა არგუმენტმა; რაც მთავარია, ყველაზე უტყურმა ემპირიულმა მტკიცებულებებმაც, რომ მასიურად აცრილ ქვეყნებში სიკვდილიანობამ მკვეთრად იკლო და რომ ისინი პრაქტიკულად დაუბრუნდნენ ნორმალურ ცხოვრებას. საქართველოს აბსოლუტურმა უმრავლესობამ შეგნებულად უთხრა ვაქცინაციას უარი.

საქართველოში პოლიტიკური დაპირისპირებაც პიკშია. რაც ყველაზე საინტერესოა, ანტიკოვიდვაქსერები (ასე ვუწოდებ მათ, რადგან ანტივაქსერობის თიკუნს თაკილობენ და მხოლოდ კოვიდის ვაქცინის მიმართ იჩემებენ ირაციონალურ უარყოფას) პოლიტიკური სიმპათია-ანტიპათიების განაწილების ლოგიკას არ ექვემდებარებიან და დაახლოებით ანალოგიური თანაფარდობით არიან წარმოდგენილნი ყველა პოლიტიკურ სპექტრში. არადა, ეს თითქოს აბსურდული უნდა იყოს.

ვარდების რევოლუციის შემდგომი 9 წლის შეფასებისას, ყველანაირი ობიექტური მონაცემით საქართველომ უზარმაზარი ნახტომი გააკეთა ყველა სახელმწიფოებრივ ასპექტში. განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი იყო ქურდული მენტალიტეტის აღმოფხვრა; საგადასახადო ინსტიტუტების ამუშავება და ბიუჯეტის სტაბილიზაცია; საერთაშორისო რეპუტაციის გაზრდა როგორც პოლიტიკური, ასევე ეკონომიკური თვალსაზრისით; სოციალური მდგომარეობის მკვეთრი გაუმჯობესება; ქვეყნის ჩაოხრებული ინფრასტრუქტურის არსებითი შეცვლა; განათლების სისტემის მოდერნიზაციის დაწყება და ა.შ.

ამ მასშტაბის პოლიტიკური და ეკონომიკური ცვლილებების ფონზე აბსოლუტურად ლოგიკურია, რომ ადგილი ჰქონდა არაერთ დანაშაულსაც და შეცდომასაც.

გავატაროთ პარალელი მასიურ ვაქცინაციასთან. მასიური ვაქცინაცია იმდენად მასშტაბური მოვლენაა, რომ მის ფონზე გარდაუვალია ინდივიდების ინტერესის შელახვაც, რაც ზოგჯერ მათი ჯანმრთელობის დაზიანებასა და ზოგ შემთხვევაში სიკვდილში გამოიხატება. მაგრამ, მასიური სამედიცინო ჩარევის საბოლოო ეფექტი იზომება საყოველთაო, საზოგადო სარგებლიანობის აღმატებულობით და არა პირიქით.

ზემოთქმულის გააზრებისას, ლოგიკურად კომიკურობამდე მისულ აბსურდს უნდა წარმოადგენდეს ვარდების რევოლუციის დადებითად შემფასებელი, რომელიც მთელი შეგნებით უპირისპირდება საყოველთაო ვაქცინაციას და მაგალითებად ვაქცინით დაზარალებული ინდივიდები მოჰყავს; ანდა, „იმ 9 წელის“ კრიტიკოსი, რომელიც შეიძლება ექიმიც იყოს, მაგრამ უგულებელჰყოფს რევოლუციის მიერ მოტანილ საყოველთაო სიკეთეებს და ჭიჭიკო-ბართლომე-ნიკიფორე -ინდივიდების დონეზე ჩამოთვლის ფართომასშტაბიანი, მკვეთრი რეფორმებით დაზარალებულთ.

რატომ ხდება ასე? საიდან მოდის ეს ორმაგი სტანდარტი და ორმაგი ლოგიკა?

მედიცინაში, მასიური კატასტროფების დროს ეთიკურად აბსოლუტურად მისაღებია ქმედებები, რომლებიც მიმართულია იმ ინდივიდების პირველ რიგში დასახმარებლად, რომლებსაც გადარჩენის მეტი შანსი აქვთ. ასეთი ქმედება არაეთიკური და აბსოლუტურად მიუღებელია ისეთ სიტუაციებში, როდესაც სამედიცინო სამსახურებს საკმარისი რეზერვი გააჩნიათ ყველას მისახედად.

ერთია მხოლოდ, კატასტროფის დროს ჩადენილი ქმედებები არ განიხილება ნორმალური სიტუაციის დროს არსებული სტანდარტებით.

რატომ არის ამ ყველაფერზე დაფიქრება საჭირო? იმიტომ, რომ უკიდურესობები იქნეს თავიდან აცილებული.

საქართველომ შეგნებული, ძალდაუტანებელი არჩევანი გააკეთა პანდემიასთან დაკავშირებით. უარი თქვა მასიურ ვაქცინაციაზე და მშვიდად გახსნა კოვიდით გარდაცვლილთა მეორე, ათიათასიანი ანგარიში. დაღუპულთა სახელები არავინ იცის, ზუსტად ისევე, როგორც არავინ იცის იმ ასიათასობით ადამიანის სახელები, რომლებიც დაღუპვისაგან, გახრწნისაგან, იძულებითი ემიგრაციისაგან იხსნა „იმ 9 წლის“ რეფორმებმა. ერთია მხოლოდ, პანდემიისაგან განსხვავებით პოლიტიკური არჩევანი ძალდაუტანებელი აღარ ყოფილა.

ჩამოყალიბებული, დემოკრატიული სახელმწიფოები ახერხებენ განყენებული, მიუკერძოებელი ლოგიკის გამოყენებას მასშტაბური მოვლენების შეფასებისას და ასე იცილებენ თავიდან სპონტანურ უკიდურესობებს. ჩამოუყალიბებელნი კი …”

– წერს ზურაბ გურული ფეისბუქის საკუთარ გვერდზე.

კომენტარები